साधीभोळी कविता

साधीभोळी कविता :

माझी कविता घाबरणारी
समाजाला
बिचकणारी....
कोणी डोळे मोठे केले
तर कोप-यात जाउन
हिरमुसणारी...!!
तिला शाप खरेपणाचा
कणा कणानं वाढत जाउन
ब्रह्मांडाला वेडावण्याचा....
कणा कणाने वाढते..म्हणुन,
तिचा कणाच मैच्युअर् होतो...
कवितेचा श्वास,
भासात सिक्युअर होउन जातो...!!
आहे तशी आहे
माझी कविता......
आहे तशीच राहणार
माझी कविता......
तिला पश्चिमेचे माप नाही
बदलण्याचा ताप नाही.....
ब्रह्मदेवाच्या कमंडलूतले तीर्थ आहे ती....
तिला आकाराचा शाप नाही..!!
पण म्हणुनच पापभीरू.......
ब्रह्माचं नात असल्याने....
सोडता येत नाही
वेशाला.......
तोडता येत नाही भाषेला.....
............हा मात्र शाप माझ्या कवितेला...!!
मवाळ राहुन मवाळ जगण्याचा !!
शब्दात राहुन शब्दात तगण्याचा !!